november 2022

Ik kwam gestrest binnen. Had de halve ochtend Ziggo proberen aan de lijn te krijgen. Voor een afspraak met een installatiemonteur. Niet gelukt. De stoom kwam nog uit mijn oren. Een makkelijke prooi voor mijn trainer Tonnie Barberio. Je belasting is nog steeds te hoog, zo begon zijn tirade. “Je agenda moet leger. Trainen is goed en verder niks. De maand januari mag je geen afspraken maken. Je wil toch nog langer leven?” Zullen we gaan trainen, vroeg ik bedremmeld. Daar kom ik hier voor, toch? Tonnie liet zich niet van de

Je kunt alles tegen hem zeggen. Althans dat doe ik. Al mijn frustraties gooi ik op tafel; dat lucht enorm op. Het mooie van Tonnie is: hij scheldt nooit terug, maar blijft altijd vriendelijk en optimistisch. Vooral dat laatste is bijzonder. Zeker als je bedenkt dat hij elke dag mensen behandelt die van alles niet meer kunnen, zich onthand voelen door een handicap die ze kortgeleden hebben opgelopen. Of gewoon stramme spieren hebben vanwege de ouderdom. Ik ben er zo een. Nooit ziek en dan plotseling een ontsteking in mijn